Wyrokiem z 26 stycznia Sąd Najwyższy oddalił skargi kasacyjne złożone przez obie strony postępowania, w którym agentka wniosła m.in. o nakazanie dającemu zlecenie przedsiębiorcy złożenia oświadczenia o należnej jej prowizji oraz udostępnienia informacji potrzebnych do ustalenia, czy wysokość wynagrodzenia została prawidłowo obliczona.
W uzasadnieniu orzeczenia SN wskazał, że upływ terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę prowizji nie powoduje, iż roszczenia informacyjne z art. 7615 § 2 i 3 kodeksu cywilnego stają się „bezprzedmiotowe” i nie mogą być skutecznie dochodzone w postępowaniu sądowym. Jednocześnie Sąd Najwyższy stwierdził, że roszczenia informacyjne, jako cywilnoprawne roszczenia majątkowe, ulegają przedawnieniu w terminie trzyletnim, właściwym dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 117 w zw. z art. 118 k.c.) – z zastrzeżeniem, że możliwość ich dochodzenia przed sądem jest ograniczona terminem określonym w art. 7615 § 3 k.c.
SN zaznaczył w uzasadnieniu, że od roszczenia unormowanego w art. 7615 § 2 i 3 k.c. należy odróżnić istniejący po stronie zleceniodawcy obowiązek złożenia agentowi oświadczenia zawierającego dane o należnej mu prowizji, wskazującego dane stanowiące podstawę do obliczenia należnego mu wynagrodzenia (art. 7615 § 1 k.c.). Obowiązek ten pełni funkcję odmienną od roszczenia informacyjnego i nie jest zaskarżalny.
Sąd Najwyższy wyjaśnił również, odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że prowizja, o której mowa w art. 761 § 1 in fine k.c., nie jest obligatoryjna. Wskazany przepis ma charakter dyspozytywny, a zatem strony umowy agencyjnej mogą postanowić, że tego rodzaju prowizja nie będzie przysługiwała agentowi.
AM, news@gu.com.pl
(źródło: Sąd Najwyższy)
