Dla przedsiębiorcy współpracownik na umowie zawartej w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w tzw. modelu business-to-business z kosztowego punktu widzenia jest tańszym „pracownikiem”.
Oprócz uzgodnionego w umowie wynagrodzenia można go „upakować” benefitami, w tym pakietem zdrowotnym i ubezpieczeniem na życie. Poprzez takie narzędzia przedsiębiorca może dodatkowo motywować współpracowników, by bardziej im się chciało chcieć, i liczyć na długoterminową, efektywną współpracę.
No tak, ale przedsiębiorca, wydatkując na ten cel środki firmowe, zapewne nie uczyni tego, nie mając pewności, że wydatek będzie kosztem uzyskania przychodu. Takie wydatki na rzecz pracowników raczej nie budzą wątpliwości organów podatkowych, gdy przedsiębiorcy spełniają wymogi formalne. Ale czy w przypadku osób współpracujących w ramach B2B również? Przed takim problemem stanęła spółka korzystająca z usług specjalistów z różnych obszarów działalności.
Współpracownicy będą otrzymywać benefity, w tym pakiety medyczne i ubezpieczenie na życie, wyłącznie na czas zawartej umowy o współpracę ze spółką. Niektóre z nich mogą być finansowane w całości, a niektóre tylko częściowo dofinansowywane przez spółkę i w pozostałej części opłacane przez współpracowników na podstawie refaktur wystawionych przez spółkę. Co istotne – wartość wynagrodzenia w części pieniężnej, określona w umowie o współpracę nie będzie podlegała modyfikacji w wyniku przyznania powyższych korzyści w formie benefitów. Wynagrodzenie umowne współpracowników nie będzie także podlegać zmianie w przypadku rezygnacji przez współpracownika z któregokolwiek z benefitów.
Zdaniem spółki, w tak określonej sytuacji faktycznej wydatki na ten cel będą kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 z późn. zm.; Ustawa o CIT), ponieważ są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Na potwierdzenie swojego stanowiska spółka przywołała kilka interpretacji podatkowych, korzystnych dla wnioskodawców.
Istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi na wskazane we wniosku pozapłacowe (niepieniężne) elementy wypłacanego osobom współpracującym wynagrodzenia a osiągnięciem przez spółkę przychodów i zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła. Stąd stanowisko spółki w kwestii uznania wydatków jako kosztu uzyskania przychodu organ podatkowy uznał za prawidłowe. Przy okazji zaznaczył, że winien istnieć związek wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.
Wydatek nie może być wymieniony enumeratywnie w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Nie będzie kosztem np. wydatek na reprezentację (usługi gastronomiczne, zakup żywności, alkoholu).
Na podstawie: 0111-KDIB1-3.4010.629.2024.2.ZK, Dyrektor KIS, 2024-12-19
Sławomir Dąblewski
dablewski@gmail.com
