Wydatki związane z wykorzystywaniem samochodów w prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej stanowią szczególną grupę wydatków rozliczanych według zasad przewidzianych w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa o CIT).
Wyróżniamy tu przede wszystkim wydatki poniesione na nabycie lub użytkowanie pojazdu, wydatki eksploatacyjne oraz związane z ubezpieczeniem samochodu. Każda z tych grup rozliczana jest według szczególnych przepisów ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
Decyduje rodzaj ubezpieczenia
Z przepisów nie wynika wprost, jakiego rodzaju ubezpieczeń dotyczy wskazany limit. Analiza brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 49 Ustawy o CIT prowadzi jednak do wniosku, że ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodu powinny podlegać wyłącznie te składki ubezpieczeniowe, których wysokość zależna jest od wartości pojazdu.
Potwierdza to również jednolite stanowisko dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który wskazuje wprost, że przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (np. interpretacje indywidualne z: 6 czerwca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.159.2019.1.BS, z 23 października 2019 r., sygn. 0115-KDIT2-3.4011.380.2019.2.AD, 29 października 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.286.2019.3.APA).
OC i NNW oraz AC i GAP
Co do zasady zatem do kosztów podatkowych podatnik może zaliczyć wydatki związane z obowiązkowymi ubezpieczeniami OC oraz NNW pojazdu, który stanowi środek trwały bądź też jest wykorzystywany w działalności podatnika na podstawie umowy leasingu, najmu lub umowy podobnej.
Składki z tytułu tych ubezpieczeń będą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów, gdyż ubezpieczenia OC oraz NNW nie są zależne od wartości samochodu osobowego. Tym samym limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 Ustawy o CIT, nie powinien znaleźć zastosowania.
W przypadku ubezpieczeń dobrowolnych, takich jak ubezpieczenie AC bądź GAP, podstawą polisy jest wartość samochodu osobowego. Tym samym wydatki poniesione przez podatnika z tytułu składek na wskazane ubezpieczenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z uwzględnieniem limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT.
Pod uwagę należy wziąć wartość samochodu osobowego wskazaną w polisie. Gdy wartość ta nie przekracza 150 tys. zł, w kosztach uzyskania przychodu uwzględnia się całość zapłaconej składki. W przypadku przekroczenia limitu podatnik powinien obliczyć kwotę składki, która może zostać uznana za koszty uzyskania przychodu. W tym celu określony w ustawie o CIT limit 150 tys. zł należy przyrównać do wartości pojazdu przyjętej dla celów ubezpieczenia, a następnie uzyskaną proporcję pomnożyć przez wartość składek na ubezpieczenie. Skalkulowana w ten sposób kwota będzie co do zasady podlegała zaliczeniu do kosztów podatkowych (przy założeniu spełnienia warunków ogólnych uznania wydatku jako kosztu uzyskania przychodów).
Klaudia Szerszeń
Senior Tax Consultant
ASB Group
