2 czerwca Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na korzyść Komisji Nadzoru Finansowego w trzech sprawach dotyczących nałożenia kar pieniężnych na zakłady ubezpieczeń. Dwie ze spraw dotyczyły PZU SA, natomiast trzecia – majątkowej Compensy.
Pierwsza z nich dotyczyła ostatecznej decyzji KNF z 24 września 2019 r., w ramach której nadzór nałożył na PZU SA karę pieniężną w wysokości 899 tys. zł. Powodem ukarania ubezpieczyciela były opóźnienia w przyznaniu i wypłacie odszkodowania lub niedopełnieniu obowiązku informacyjnego, co stanowiło naruszenia art. 14 ust. 1-3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę zakładu na tę decyzję, w związku z czym Komisja wystąpiła ze skargą kasacyjną do NSA. Ten zaś ją uwzględnił, uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd podzielił stanowisko KNF co do możliwości prowadzenia przez organ jednego postępowania administracyjnego, łączenia w nim wielu spraw administracyjnych dotyczących wielu naruszeń zakładu ubezpieczeń i nałożenia z tego tytułu jednej kary pieniężnej. NSA wskazał, że prawidłowość działania nadzoru w tym zakresie wynika przede wszystkim z wykładni literalnej i systemowej art. 362 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.
Wiele spraw, jedno postępowanie
W drugiej ze spraw NSA rozpatrywał skargę kasacyjną złożoną przez największego polskiego ubezpieczyciela w sporze dotyczącym ostatecznej decyzji KNF z 12 marca 2019 r. W jej ramach na PZU SA została nałożona kara pieniężna w wysokości 750 tys. zł za identyczne naruszenie jak w przypadku pierwszej ze spraw. We wcześniejszym wyroku WSA oddalił skargę na decyzję Komisji. Identycznie postąpił NSA w przypadku skargi kasacyjnej. Sąd przychylił się do argumentów KNF, wskazując, że:
- KNF prawidłowo zastosowała art. 14 ust. 3a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odwołując się do reguł ogólnych, które znajdują zastosowanie w przypadku braku przepisów przejściowych,
- prawidłowe jest prowadzenie przez KNF jednego postępowania administracyjnego i łączenia w nim wielu spraw administracyjnych dotyczących wielu naruszeń zakładu ubezpieczeń i nałożenia z tego tytułu jednej kary pieniężnej,
- prawidłowe jest liczenie przez KNF terminów, o których mowa w art. 14 ust. 1-3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, od chwili zgłoszenia przez poszkodowanego każdego roszczenia.
Kara za składkę nieadekwatną do ryzyka jest uzasadniona
Trzecia ze spraw dotyczyła ostatecznej decyzji KNF z 25 czerwca 2019 r., utrzymującej w mocy decyzję z 29 sierpnia 2017 r. nakładającą na Compensa TU karę pieniężną w wysokości 600 tys. zł za wykonywanie działalności ubezpieczeniowej z naruszeniem art. 18 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.
Skarga kasacyjna od wyroku WSA, wniesiona przez towarzystwo, została oddalona przez NSA, który podzielił argumentację, zgodnie z którą Komisja nie nałożyła sankcji za brak zysku technicznego, ale za brak – od 1 stycznia 2011 r. do 30 września 2015 r. – adekwatności składki ubezpieczeniowej w grupie 3 i grupie 10 poprzez ustalenie jej w wysokości, która nie zapewniała co najmniej wykonania wszystkich zobowiązań z umów ubezpieczenia i pokrycia kosztów wykonywania działalności ubezpieczeniowej.
KNF zaznaczyła, że to rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego jest wartościowym precedensem z uwagi na pozostałe zaskarżone do sądu administracyjnego decyzje nadzoru, uwzględniające tę samą podstawę prawną naruszenia w analogicznych do tej sprawy stanach faktycznych.
AM, news@gu.com.pl
(źródło: KNF)
