PIU: Pytania i odpowiedzi dotyczące praktycznego stosowania SFDR

0
624

Od 10 marca instytucje finansowe stosują rozporządzenie SFDR. Jak każde rozporządzenie unijne ma ono charakter ogólny, dostosowany do całego rynku europejskiego. Wymagało więc wyjaśnienia wielu zagadnień praktycznych, istotnych dla rynku polskiego. Udało się to zrobić w ramach współpracy Polskiej Izby Ubezpieczeń z Komisją Nadzoru Finansowego – informuje Paweł Sawicki, doradca zarządu Polskiej Izby Ubezpieczeń.

Jakie „polskie” produkty emerytalne podlegają ujawnieniom?

Rozporządzeniem 2019/2088 objęte są produkty emerytalne, które są wyłączone spod stosowania przepisów rozporządzenia PRIIP (czyli Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 1286/2014 z 26 listopada 2014 r. w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych). Chodzi tu o sytuację wskazaną w art. 2 pkt 8 SFDR, który odsyła do art. 2 ust. 2 lit. e) oraz g) rozporządzenia PRIIP. Na polskim rynku finansowym przykładami produktów emerytalnych, do których zastosowanie znajdą przepisy SFDR, są IKE, IKZE, PPK oraz PPE.

Strategia wprowadzania do działalności ryzyk dla zrównoważonego rozwoju w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych

Zgodnie z art. 3 SFDR podmioty zobowiązane publikują na swoich stronach internetowych informacje na temat strategii dotyczących wprowadzania do działalności ryzyk dla zrównoważonego rozwoju w procesie podejmowania decyzji inwestycyjnych. Może powstać wątpliwość, czy strategia powinna odnosić się do produktów finansowych oferowanych przez uczestnika rynku finansowego, czy też do wszelkich inwestycji, w tym na rachunek własny podmiotu.

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia uczestnik rynku finansowego to podmiot oferujący określone produkty. Zatem SFDR ma zastosowanie do objętych nim podmiotów w zakresie, w jakim oferują one produkty finansowe. Dlatego strategia powinna odnosić się do produktów finansowych. Brak jest przeciwskazań, aby strategia była zmienna lub rozwijana w czasie.

Czy przekraczając w roku kalendarzowym zatrudnienie 500 osób, instytucja finansowa automatycznie musi uwzględniać NSDI?

Odpowiedź brzmi: nie. Zgodnie z art. 4 SFDR uczestnicy rynku finansowego mogą zdecydować, czy biorą pod uwagę główne niekorzystne skutki decyzji inwestycyjnych dla czynników zrównoważonego rozwoju. Mamy tu do czynienia z perspektywą oddziaływania działalności gospodarczej na otoczenie – wpływie inwestycji na czynniki ESG. Wybór, czy stosować NSDI, czy nie, zostaje wyłączony w stosunku do „dużych” instytucji finansowych, zatrudniających średniorocznie ponad 500 pracowników. Te instytucje muszą raportować główne niekorzystne skutki decyzji inwestycyjnych dla czynników zrównoważonego rozwoju (art. 4 ust. 3 SFDR).

Wątpliwości może budzić określenie „średniorocznie ponad 500 pracowników”. W ramach współpracy PIU i KNF udało się wypracować podejście, zgodnie z którym pojęcie „pracownik” należy rozumieć jako jeden pełen etat obliczony z uwzględnieniem pełnozatrudnionych i niepełnozatrudnionych pracowników. W konsekwencji zatrudnienie w danym miesiącu ponad 500 pracowników nie skutkuje powstaniem obowiązku raportowania NSDI, ponieważ rozstrzygające będzie ustalenie zatrudnienia na poziomie średniorocznym.

Polityka wynagrodzeń

Zgodnie z art. 5 SFDR uczestnicy rynku finansowego ujmują w swoich politykach wynagrodzeń informacje o sposobie zapewniania spójności tych polityk z wprowadzaniem do działalności ryzyk dla zrównoważonego rozwoju oraz publikują te informacje na swoich stronach internetowych. SFDR nie przewiduje wydania w tym zakresie Regulacyjnych Standardów Technicznych, które doprecyzowałyby ogólne zapisy rozporządzenia 2019/2088.

Z pomocą przychodzi KNF, w zakładce Q&A czytamy, że polityka wynagrodzeń powinna wprost nawiązywać do sposobu, w jaki podmiot wprowadza do swojej działalności ryzyka dla zrównoważonego rozwoju i w związku z tym powinna pozostawać odpowiednio powiązana oraz spójna ze strategią dotyczącą ryzyk dla zrównoważonego rozwoju.

W jakim dokumencie należy poinformować klienta o ryzykach dla zrównoważonego rozwoju na etapie zawierania umowy?

Zgodnie z art. 6 SFDR informacje dotyczące ryzyk dla zrównoważonego rozwoju włącza się do informacji ujawnianych przed zawarciem umowy. Może to być w szczególności karta produktu (IPID) lub OWU.  Istotne jest, aby klient otrzymał wymagane informacje przed zawarciem umowy. SFDR nie wymaga, żeby to był odrębny dokument. Zakład ubezpieczeń powinien umieć wykazać, że uczynił zadość obowiązkom informacyjnym na etapie przed zawarciem umowy z klientem, wobec czego potwierdzenie przez klienta otrzymania takich informacji jest niezbędne.

Portfele „wygasające”

W opinii regulatora zasady wynikające z SFDR mają zastosowanie także do takich umów, które zostały zawarte przed wejściem w życie SFDR i które w dacie wejścia w życie SFDR są nadal obsługiwane, pomimo że nie są one już aktywnie oferowane nowym klientom. SFDR nie wprowadza przepisów, które wyłączałyby zastosowanie do takich umów. Jednak w przypadku ujawnień produktowych nie obowiązują ujawnienia przedkontraktowe, skoro umowy zostały już zawarte. Nie będą mieć zatem zastosowania wymogi SFDR wynikające z art. 6. Zastosowanie znajdą natomiast wymogi określone w art. 3, 4 i 5 dotyczące ujawnień na poziomie podmiotu.

Cały wpis jest dostępny na blogu PIU:
https://piu.org.pl/blogpiu/rozporzadzenie-sfdr-w-praktyce-pytania-i-odpowiedzi/

(AM, źródło: PIU)