Świadczenie wypłacane przez ubezpieczyciela w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym nie jest świadczeniem głównym w rozumieniu art. 385 1 § 1 zd. 2 k.c. – orzekł Sąd Najwyższy.
Jak wskazuje serwis prawo.pl, rozstrzygnięcie SN zapadło w sporze klientki posiadającej umowę bezterminowego ubezpieczenia z UFK w Vienna Life i samego towarzystwa. Ubezpieczona zerwała umowę po 3 latach od jej zawarcia. Ubezpieczyciel zgodnie z postanowieniami umowy wypłacił klientce 75% sumy środków zgromadzonych w ramach polisy. Ubezpieczona domagała się jednak zwrotu całej kwoty. Sąd I instancji przyznał jej rację, uznając, że Vienna Life zastosowała klauzulę abuzywną. W II instancji Sąd Okręgowy w Poznaniu zdecydował się przedstawić SN zagadnienie prawne: „Czy świadczenie wypłacane przez ubezpieczyciela konsumentowi – ubezpieczającemu na podstawie umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym w związku z rozwiązaniem umowy przez ubezpieczającego przed upływem terminu, na który umowa została zawarta (tj. przed upływem okresu ubezpieczenia), które w umowie nosi miano świadczenia wykupu i które stanowi określony w umowie procent środków zgromadzonych przez ubezpieczającego na prowadzonym dla niego rachunku, jest świadczeniem głównym umowy w rozumieniu art. 385 (1) § 1 zdanie drugie k.c.?”. Sąd Najwyższy orzekł, że świadczenie wypłacane przez zakład ubezpieczeń w przypadku przedterminowego zerwania polisy z UFK nie jest świadczeniem głównym, w efekcie czego sądy mogą analizować je pod kątem zastosowania niedozwolonego postanowienia umownego. W swoim werdykcie SN nie odszedł od linii wyznaczonej uchwałą Izby Cywilnej SN z 20 stycznia 2020 roku (III CZP 51/19). Uniemożliwia ona pełnomocnikom ubezpieczycieli przekonywanie sądu i ubezpieczonych, że opłata likwidacyjna jest świadczeniem głównym i nie można do niej stosować przepisów o bezskuteczności zapisów umownych z powodu stosowania klauzul niedozwolonych. Jak podaje „Dziennik Gazeta Prawna”, w ustnych motywach uzasadnienia sędzia Katarzyna Tyczka-Rote przyznała, że czytelność umowy była wzorowa, jednocześnie jednak zaznaczyła, iż to nie poziom jej szczegółowości, lecz treść decyduje o tym, czy świadczenie można uznać za główne czy uboczne.
Uchwała Izby Cywilnej SN w składzie 3 sędziów z 17 lipca 2020 r., sygn. akt III CZP 75/19.
Więcej: https://www.prawo.pl/biznes/wczesniejsze-rozwi…
(AM, źródło: SN, prawo.pl)
